Çocuksu bir tebessümü vardı
Hayatı umursamayan bir tavrı
Hayat belki onun için fazlasıyla ağırdı
Ama o, yine de hiçbir şeyi takmadı
Usulca gözleri kapandı
Bıraktı her şeyi
Güldü kahkahalarla
Ellerini açtı, uçurumdu önü ama
Mutluluktan takla attı inatla
Bir kelebeğin kanatlarında hayatı tattı
Ve yavaşça kendini bıraktı
Hayatın cefasına
Hayatın sefasına
Bazen katrelerine bulanmış bir hüzün yağmuru dolanıyor üzerimde
Hayat duruyor o an
Ben de kapatıyorum gözlerimi
Sırıtıyorum inatla
Kaşla göz arasında yeni blog açmışız bakıyorum.
YanıtlaSilFotoğraftaki çocuğun da bir akraban olduğunu düşündüm nedense -haklı sebeplerim olabilir - =)
İki satırlık şeylerle doldurulmuş bir yer ama kendileri. ehehe.
YanıtlaSilBence o kahin güçlerinden. Bu gördüğün tatlılık abidesi benim kuzenim olur da. ehehe.